Eindelijk! Het langverwachte vervolg op de blockbuster Transformers (2007) draait inmiddels wereldwijd in de bioscopen. Voor dit verslag werd afgereisd naar Antwerpen, België, om daar in een fatsoenlijke zaal de film te beleven. Eerste behoefte na het zien van deze film? Een nieuwe surroundset, met dikkere woofers graag. Je kunt maar vast voorbereid zijn op de Blu ray release met ongecomprimeerd 5.1 geluid!
Net als in het eerste deel van Transformers wordt je in de openingsscène getrakteerd op een blockbuster-waardig schouwspel dat weer veel beloofd voor de aanstaande 2 uur en 20 minuten. Ruim vijf minuten lang is het kijken met de mond open en worden tevens je oren op de proef gesteld. Alsof dat nog niet genoeg is krijgen we enkele scènes later Megan Fox (wie speelt ze ook alweer, Mikaela, whatever) te zien die onmiddellijk alle mannelijke harten in de zaal sneller doet kloppen.
Na te zijn bijgekomen van dit openingsspektakel en vrouwelijk schoon wil je je nog eens goed in de bioscoopstoel nestelen om er zeker van te zijn dat je helemaal in de film op kunt gaan. Maar dat is lastiger dan gedacht. Kijk, dat je van deze film niet meer mag verwachten dan een hoop snelle, flitsende creaties van auto’s, motoren en vliegtuigen die kunnen transformeren in kick ass robots, moge duidelijk zijn. Dus hoeft het verhaal verder niet heel boeiend te zijn, mogen we de acteerprestaties verwaarlozen en is geloofwaardigheid natuurlijk een woord dat Michael Bay tijdens het maken van de film maanden niet in z’n gedachten had. En toch staan al die visuele hoogstandjes en geluidseffecten niet honderd procent garant voor puur genieten. Het compenseert een hoop, absoluut, maar na de eerste flauwe grappen van de ouders van Sam Witwicky, en vooral het ietwat hysterische gedrag van moeders, vraag je je af waarom ze überhaupt tekst hebben in de film. Ok, kleinigheidje, hou je toch. Maar dan worden we getrakteerd op een stuk highschool movie en blijkt dat de Decepticons recentelijk de Terminator films gezien hebben en ontmoeten we Alice (Isabel Lucas). Blijkbaar kunnen de Decepticons zich inmiddels ook menselijke gedaantes aanwenden, maar vooruit, we onthouden de naam Isabel Lucas en klagen niet. Alleen irriteren we ons inmiddels alweer bijna aan nog zo’n semi-figurant, huisgenoot Leo (Ramon Rodriguez), die ook eigenlijk teveel tekst heeft, teveel in de film zit, teveel slechte grappen maakt en dus gewoon teveel is.
Als je deze dingen, noem ze eventueel minpuntjes, bij elkaar optelt en achterwege laat dat John Turturro, die Agent Simmons van Sector 7 speelde in deel 1, nu als slager z’n brood verdient en helaas teveel geforceerde stand-up comedy grappen maakt. Er ook nog twee autobots, genaamd Mudflap en Skids, met teveel accent, teveel uiterlijke overdrevenheden en teveel matige humor in zitten. Een Decepticon met twee sloopkogels tussen zijn benen huishoudt in de woestijn. Waar ging deze alinea naartoe? Oh ja, optellen, aftrekken en dingen achterwege laten omdat er anders misschien wel een té negatieve recensie ontstaat. En dat is niet de bedoeling. Transformers: Revenge of the Fallen heeft genoeg boeiende actie in het onsamenhangende geheel dat je toch wel met een tevreden gevoel de bioscoop verlaat. En omdat het kunstje niet meer nieuw is kan deze film niet tippen aan zijn voorganger, maar vermaakt hij het grote publiek wel weer. Teveel grappen, teveel actie, teveel bewijs dat méér niet altijd beter is. Alhoewel teveel ongetwijfeld méér omzet gaat ophalen, en dat is voor een hoop mensen weer beter.
De posters die hier aan de muur hangen, Megatron en Optimus Prime, doen herinneren aan Transformers. De herinneringen aan Revenge of the Fallen komen wel weer aan bod als de Blu ray verkrijgbaar is en de nieuwe surroundset getest mag worden. Dan zullen we het popcornspektakel wel weer opknallen en kijken of we dit keer de bak zoetgepofte maïs wel leeg krijgen…
